Yves Klein

Dzudo i Teatr – Ciało i Wizje

Wystawa wyprodukowana przez TPL Teatro Pubblico Ligure i Genova Palazzo Ducale Fundacja dla Kultury
We współpracy z Archiwami Yves Kleina w Paryżu, kierowanymi przez Daniel Moquay

Genua, Pałac Dożów
06 czerwca – 26 sierpnia 2012

Autor projektu: Sergio Maifredi
Kuratorzy wystawy: Bruno Corà i Sergio Maifredi
Konsultant ds. dżudo Pino Tesini, czarny pas, 7 dan
Produkcja dla TPL: Lucia Lombardo

Przez lata szukałem sposobu na opowiedzenie, poprzez teatr, czasu w moim życiu spędzonego na tatami. Żeby w jakiś sposób spłacić dług sztuce (Dżudo), której tak wiele zawdzięczam. Dla kogoś takiego jak ja, komu przez całe życie towarzyszyło Dżudo, niemożliwe jest nieodczytanie pomiędzy wierszami u Kleina nauk, jakie pobierał godzinami podczas ćwiczeń dżudo; dla kogoś takiego jak ja, kto żyje z teatru łatwo odkryć u Kleina genialne podejście do przestrzeni scenicznej.

Dżudo i Teatr się przeplatają. Jigoro Kano, twórca Dżudo, aby móc zawrzeć swoje nauki w układach kata, skorzystał z kodu, jakim posługuje się Teatr Nō. Każdy kata wprowadza „na scenę” podstawę Dżudo, reprezentuje je. Dżudo i Teatr funkcjonują w trzech wymiarach: przestrzeń dżudoki i aktora teatralnego nie powinna być określana na jednej płaszczyźnie, raczej w kuli. Tutaj nie istnieje tylko jedno „do przodu i do tyłu”, jedno „prawo lub lewo” czy nawet jedno „góra i dół”. W Dżudo nasze ciało ślizga się w powietrzu, zatacza koła, opada, podnosi się; znamy ciężar ciała, które porusza się w przestrzeni, poddane prawu grawitacji. Aktor ma do czynienia z taką samą przestrzenią.
Dżudo i Teatr opierają się na kontakcie fizycznym. Na ciałach, które się dotykają, ocierają, splatają. Na zapachach, na mięsie.
W Teatrze nie ma „ja” bez „ty”. W Dżudo nie ma „Tori” bez „Uke”. Nie możesz robić Teatru sam. Dżudo też nie możesz uprawiać sam.
Nieśmiertelności nie zdobywa się w pojedynkę, pisze Klein.