• Start

Wycinki z biografii

Notatki z rozmowy, która pozostaje otwarta, „ruchome” wrażenia dotyczące reżysera koczownika, które opowiadają, nawet, jeśli tylko w zarysie, drogę osobistą i zawodową Sergia Maifredi, reżysera teatralnego.

Pomiędzy rygorem a determinacją, pomiędzy zmysłem praktycznym a jasnym wizjonerstwem; od sceny do ciągłych poszukiwań oryginalnych tekstów i niezwyczajnych a zarazem klasycznych dramatów, upłynęło ponad trzydzieści lat: początki – praca w Islandii, spektakle nordyckie (Isbjorg, Nara livet, Panna Julia, Ja jestem Panem), spektakle niemieckie (Mercedes Thomas Brash, Arabska noc i Kobieta z przed lat Schimmelpfennig), długie lata spędzone obok Tonino Conte w Teatro della Tosse, teatr poza teatrem, na dużej przestrzeni.

Nagle, po tym wszystkim, nastał dla Sergia Maifredi czas koczownictwa: teatr wrócił do wartości jego zasadniczej idei, „paradygmatu organizacyjnego”, stał się aplikacją, którą można aktywować, aby stworzyć odrębny kształtu z określonego już modelu poprzez słowa, przestrzenie czy grupy ludzi. Na początku była wolność absolutna przy projekcie Teatri Possibili Liguria, – który ostatnio zmienił nazwę na Teatro Pubblico Ligure – gdzie zebranie aktorów razem, wokół akcji i słów zbiegało się z serią inicjatyw, wśród których Rozmowy o przedstawieniu, Gniotowniki sztuki – „wyciskacze idei” – Festiwal Scali a mare, Festiwal Grock (w Imperii), pełne czytanie Odysei w naturalnej, spektakularnej scenerii, przez artystów, którzy potrafią dodać do swojej gry elementy zewnętrzne.

Stać się koczownikiem oznaczało możliwość podejmowania zobowiązań w różnym czasie i w różnych miejscach, jeśli nawet była gdzieś ciepła meta jej celem było wyrzeźbienie subtelnej sieci spotkań, ustaleń w kalendarzu będącym w stanie zawrzeć w jednym tygodniu: Rzym, Bari, Poznań, Genuę. Był to jednak czas rezydowania w Teatrze Nowym w Polsce, w towarzystwie Pirandella, Goldoniego i Felliniego, w systemie teatralnym i kulturalnym zupełnie nowym, którego nauczał zespół polskich aktorów. Był to czas wymyślania, projektowania i kurateli nad dwoma okołoteatralnymi wystawami: Teatr na plakacie. Polska 1989-2009 (Pałac Dożów, 2009) i Yves Klein. Dżudo i Teatr – Ciało i Wizje (Pałac Dożów, 2012) wokół koloru niebieskiego Yves Kleina – człowieka i artysty. Przez te lata koczownictwa Sergio Maifredi był jeszcze: cztery lata w Barletta w Apulii, pięć w Teatro Vittoria w Rzymie.

DrukujE-mail